Klanten vertellen, Yvette en Martin
Wij hebben elkaar ontmoet in 1989. Zij was nog jong. Ik was nog jong. Waarschijnlijk dachten we allebei dat we volwassen waren, op die irritante manier waarop alleen heel jonge mensen dat kunnen denken.
Dat was op de hotelschool. De opleiding die ons inderdaad vormde, de basis legde voor de rest die nog moest komen. Toen waren wij geen vriendinnen, meer goede bekenden? Wel op de hoogte van elkaars wel en wee, en ons begevend in cirkels die soms overeenlappend waren. En soms weer van elkaar af dreven.
Fast forward. Meer dan 25 jaar later treffen we elkaar weer in een oude koffiefabriek in Friesland, waar Fransje, retegelukkig met man en twee kinderen, ineens (althans, voor mij dan) een befaamd kunstenares bleek te zijn geworden. Overweldigd was ik door de kleuren, de afmetingen, de kracht die van de doeken afspatten. En ik had geen muren in mijn huis in Wallonië waar deze kunstwerken tot hun recht zouden komen. Maar ik beloofde mij een echte Versloot. Voor als ik groot was.
Weer wat jaren later woonde ik in Zweden. En kwam Fransje met haar jongens bij ons logeren, uitwaaien en ademen. Het leven had haar een enorme douw gegeven, haar geliefde Jan was overleden. Ik zag het verdriet maar ook de kracht. Die zich ook vertaalden in haar schilderijen. Die waren anders. Terughoudender.
Toen wij weer terug kwamen naar Nederland, hadden we ineens een huis met lege muren. En Fransje kwam, zag, snuffelde en kwam weer terug met een kofferbak vol met schilderijen waaruit we mochten kiezen. En we kozen er twee.
In eerste instantie vanwege de kleuren. En daarna, de vormen die uit de schilderijen naar voren komen, ook afhankelijk van de lichtval en de hoek waaronder je kijkt. Ik zie altijd menselijke vormen, in de een is het een groep, in de lichtgrijze is het een stel, een man en vrouw. Beweging soms, verstilling soms. Voorwaarts! Op de plaats rust! Toekomst gericht en ook terugblikkend.
Altijd, of ik nu aan de eettafel zit of net wakker word; ik word blij van deze schilderijen. Ze zijn van Fransje. Maar ze zijn ook Fransje. Belangrijk. Omdat ze me ook wat vertellen over vriendschap.
